Działalność górską w sportach wspinaczkowych możemy ułożyć od najprostszych do najbardziej złożonych aktywności, przy czym wiedza i doświadczenie zdobyte w tych podstawowych będą procentowały w obszarach bardziej zaawansowanych. Piszemy o tym w wymaganiach dotyczących poszczególnych kursów – te powiązania dobrze obrazuje powyższa infografika. Widzimy na niej dwie ścieżki, ale musimy mieć świadomość że jest to ogromne uproszczenie. Umiejętności zdobyte na potrzeby wspinaczki skalnej, takie jak autoratownictwo czy zjeżdżanie na linie, przydadzą nam się także w zaawansowanej turystyce letniej i zimowej, nie mówiąc już o skialpinizmie. Z kolei wchodząc w świat taternictwa bez wychodzonych kilometrów po szlakach i poza nimi będziemy mieli spore braki w zakresie obycia z kruszyzną, ekspozycją czy topografią Tatr. Dobre opanowanie nart skiturowych bardzo ułatwi działalność zimową wspinaczkową i tak dalej. Całą piramidę umiejętności i doświadczeń zwieńczy działalność nazywana popularnie alpinizmem, czyli wspinaczka w górach o charakterze lodowcowym, w górach wysokich. Przechodząc całą ścieżkę i kompletując nasze kompetencje z poszczególnych cegiełek budujemy coś co możemy nazywać alpinizmem kompletnym. Zdobywszy już wszystkie szczeble kariery wspinaczkowej będziemy jednak ciągle wracać do podstaw: aby utrzymać formę wspinaczkową potrzebną w zdobywaniu wielkich ścian alpejskich potrzebny będzie regularny trening na ściance wspinaczkowej, mało który wspinacz górski obywa się też bez intensywnej działalności w skałach.